Kaygısız olmak son kararın mı?

Olumsuz duygular hissetmek bizi çok rahatsız eder. Ve bir an önce o rahatsızlıktan kaçmak isteriz. Bazen telefona sarılırız bazen dizi izleriz bazen uyuruz. Hepimiz bir kaçış yöntemi buluruz kendimize. Aynı zamanda bu bir baş etme yöntemidir de. Ama maalesef her baş etme yöntemi her zaman işlevsel olmayabilir. Kısa vadeli rahatlarız belki fakat uzun vadeli sonuçlarını değerlendirdiğimizde işler hiç de istediğimiz gibi gitmiyordur.

Ve kaygı yaşayan, bunu çok derinden deneyimleyen insanlara: “Şu hayattan ne istersin?” diye sorduğumuzda derler ki: “Kaygısız olmak istiyorum. Hiçbir şeyi umursamak istemiyorum.”

O kaygı onlara o kadar ağır gelir ki kaygıdan kurtulurlarsa sorunlar çözülecekmiş gibi düşünürler. Sanki hayatlarının düğüm noktası orasıymış gibi…

Peki hadi birlikte şöyle bizi en çok kaygılandıran konulara bir göz atalım. Annelik mi? Eşlik mi? İş mi? Sınavlar mı? Ne kaygılandırıyor bizi? Hadi hayal edelim. Kaygılarımız bizden enjektörle çekilmiş olsun. Artık kaygısız biriyiz. Kaygılandığımız her ne varsa artık umursamıyoruz. Nasıl bir son olurdu sizce? Kaygının hafifliğini hissederken uzun vadede neler gelir neler giderdi?

Bu sorunun cevabını herkes kendi içinde cevaplasın istiyorum. Fakat ben kaygıya farklı bir yerden bakmamız gerektiğini düşünüyorum.

Hayatta kaygılandığımız, bizi huzursuz eden her ne varsa aslında hepsi bizim önemsediğimiz, değer verdiğimiz şeyler. Hayatta önemsediğimiz ve değer verdiğimiz her ne varsa da bizi biz yapıyorlar. Yani eğer kaygılarımızı biri enjektörle çekecek olsa biz zaten biz olmaktan çıkarız. Ve bu halimize uzaktan bakacak olsak inanın bir daha asla kaygısız olmak istemeyiz.

Düşünsenize:

“Çocuklarını yetiştirmekle ilgili hiç kaygısı olmayan bir ebeveyni!”

“İşinin hakkını vermekle ilgili kaygısı olmayan çalışanı!”

“Evinin huzuruyla ilgili kaygısı olmayan insanı!”

“Sınavdan kaç alacağıyla ilgili kaygısı olmayan öğrenciyi!”

Ya da boşverin düşünmeyin!