Tekrir’den direk köteğe geçme zamanı

Yaz geldi, şükürler olsun.

Valla yalan değil dört gözle bekliyorduk hepimiz. Hele baharı acayip özlemişim. Son birkaç yıldır artık yaz insanı değil de bahar insanıyım. Çok sıcaklara artık dayanamamalara başladım halbuki sıcağı bile severdim ben. Ama şu an tam benim havalarım ne soğuk ne sıcak mis gibi güneş ışıl ışıl her taraf canlılar uyanma telaşında her yer rengarenk kısacası mis...

Doğanın uyanışını izlemek de ayrı bir nimet ayrı bir keyif. Atasım var kendimi dışarılara. Dışarıda oturmayı çayımı kahvemi açık havada içmeyi, doğada kahvaltı yapmayı özledim.

Piknik özledim en önemlisi.

Kafamız öyle dolu ki bütün kış nelere nelere maruz kaldık eminim ki tüm ülke piknik açılışını bekliyor. Mevla’m diyorum sağlık sıhhat versin de şöyle bir içimizi dökelim rahatlayalım bir topraklanalım.

Topraklara ayak basmakla pek arınamayız bu sene ama olsun yine de bir yerden başlamak lazım. Her yerimiz elektrik ağlarıyla doldu mübarek damarlarımızın yerini elektrik kabloları kaplamış gibi bir his hepimizde. Trafo misali geziniyoruz 80 milyon olarak acil müdahaleye ihtiyacımız var. Bu hafta sonu havalar böyle giderse ki gidecek gibi duruyor artık dağ tepe her yer dolar diye düşünüyorum. Acayip sıkıldık gerçekten.

Geçen Gündoğdu köyü üzerinden deniz havası almak için Kurşunlu ya doğru yola çıktık. Kurşunlu’nun bu yoluna bayılıyorum biraz zorlu ama görsellik olarak müthiş. Hele ki doğanın uyanışı zamanları daha da bambaşka hal alıyor. Deniz havası için Kurşunlu’yu seviyoruz hem daha sakin Mudanya ya göre hem ulaşım hem sakinlik için iyi geliyor bize, birde işte güzergahı da sevdiğimizden sık sık kullanırız bu yolu.

Yol üzerinde köye ait mesire alanı var. Gündoğdu mesire alanı diye geçiyor zaten. Güzel havadar büyük cam ağaçlarının altında hem çocuklar hem büyükler için hava almak için açık havada kahvaltı piknik mangal yakmalık nispeten daha sakin bir yer. Severim eskiden çok sık gider bir kahvaltı eder dönerdik. Severim derken geçmişte kaldı severdim diyeyim artık.

Son birkaç seferdir her gittiğimiz de çöplük içinde oturduğumuz için krizlere girmiştim ben, çok üzülmüştüm, kızmıştım.

Son bir kez daha gidelim belki bir kereliğine mahsustur diye çıktık gittik. En son gittiğimiz de ise hem girişi ücretli yapmışlardı ve her yer yine aynı çöp deryasıydı. Bir örnekle anlatayım küçük oğlum koşarken ayağına bir poşet takılmış farkında değil onunla koşturuyor, abisi ise eline bir sopa bulmuş onunda ucunda başka bir poşet kendi hallerinde sözde oynuyorlar. Siz o an ki çöp deryalığını hayal edin artık. Oturamayıp kalkmıştık. Bir daha da adımımı atmadım oraya. Geçen yine önünden geçiyoruz bilerek yavaşladık durduk ki şöyle bir göz gezdirelim içimiz gidiyor aslında temizse geliriz yine sık sık diye. Ama bakmaz olaydık her yer poşet teneke kutuları adım başı çöp yığını, millet bunların ortasında sözde piknik yapıyor hava alıyor.

Çok sinirleniyorum çok üzülüyorum içim coşuyor böyle anlarda. Ama önce kızmaya kimden başlayayım.

Neden böyleyiz biz? Niye bu nankörlük? Hem bu kadar Avrupa’ya onun temizliğine düzenine özenip hem de bu kadar kör ve sağır olmak neyin nesi? Vicdanınız nasıl el veriyor bunca pisliğe? Herkes kendi çöpünü alsa götürse veya koca çöp konteyneri da bu işi çözebilir. Hadi içeri bile koyma ya, koy girişe yol kenarına 2-3 çöp konteyneri o bile iş görür. Çok zor değil ya insan olmak, kendi yediğini içtiğini temizlemek, fazladan bir poşet taşımak onu doldurmak... basit insani şeyler altı üstü. Neyi zor geliyor bunun ne tarafı ağır geliyor anlamıyorum.

Gerçekten ‘Nush’ ile uslanmayanın... diye başlayıp tekrir mekrir artık hak getire, kötek misali ağır cezalar getirilmeli, yeter. Doğa kirletmenin cezası insan hayatına kast etmekle bir tutulmalı kanımca. Ha insan ha doğa aynı.