Hayvan hakları meselesi…

Şu mesele iyice benim canımı sıkmaya başladı.

Gerçekten bundan rahatsız olan bir tek ben mi varım diye sormuyor değilim kendime...

Sanki böyle düşününce kötü bir şey yapıyormuşum hissi yapıstırdılar beynimize…

Hayvan düşmanı yaftası yapıştırıyorlar hemen insana….

Oysaki ben balık bile ayıklayamayan bir insanım… Öyle merhamet var ki atamadığım içimde, o ölmüş balıkların kafasını koparıp temizleyemiyorum bile... Sanki kötü bir şey yapıyorum hissi engelliyor beni…

Belki bu kadar yakından hayvan dostlarıyla (!) haşır neşir olmasaydım bu raddeye gelmezdim.

Oturduğum yerde çok sayıda evinde hayvan besleyen komşum var. Etraf haddinden fazla kediyle dolu zaten…

Köpek meselesi kanayan ayrı yara… Yunuseli köpek kaynıyor bu apayrı bir konu başlığı… Bence acil müdahale edilmeli!

Bu konuya nereden geldim şimdi ben söyleyeyim;

Yürüyorum, önümde bir adam, elinde küçük cinslerden bir köpek...

Öyle asılarak yürüyor ki ipe hayvanın neredeyse sadece parmak uçları yere değiyor. Sağa sola hareket etmek istiyor kesinlikle izin vermiyor adam, üstüne bir de kızıp bağırıyor.

Köpek öyle pusmuş ki adamın her sözünü duyduğunda büzülüyor.

Zaten zayıf da birsey… Neyse bir süre önümüzde gittiler sonra binalarına girdiler tam girecekken adam eğildi köpeğin ipini düzeltmek için, köpek bir anda öyle korktu ki, yerle paralel oldu adeta. Zaten küçük şey büzülmekten ufacık kaldı. Bu bir refleks, korku refleksi...

Bir anda oluşmadı herhalde hayvanda... Kim bilir bu noktaya gelene kadar nasıl bir muamele gördü. Ve bu benim şahit olduğum kaçıncı hayvan...

İçim ezildi resmen, canım sıkıldı, öfkeyle doldu içim... Bunun adına hayvan sevgisi diyorlar bir de... Değil efendim, bu hayvan sevgisi falan değil, bu olsa olsa kendini tatmin etme yöntemidir benim gözümde…

Kendine muhtaç biri olsun istiyor insanoğlu, ona baksın, onu beslesin, sözü dinlensin istiyor. Gerekirse korksun hatta özellikle korksun...

Yönetmek arzusu var içinde insanın…

Bunun en basiti de hayvan bakmak. Neden? Sessiz kullardır onlar çünkü, ağızları var ama çığlıkları yok, duyanları hiç yok.

Bu iyilik değil bakın, bu düpedüz kötülük... Senin istediğin yere gidecek, dur dediğin zaman duracak, otur dediğinde oturacak, kirlilik yapmayacak, tüyü dökülür ortalığı pisler diye istediğini yiyemeyecek ve istediği şekilde dolaşamayacak…

Sadece insanlar tarafından geliştirilen sözde daha besleyici(!) hayvan yemlerinden yiyecek, adı da mama bunların, şımarıklık hiç yapmayacak, seni eğlendirecek, egonu tatmin edecek...

Kimse kusura bakmasın, aynı insanlar gibi hayvanları da kendimize benzetip embesilleştirdik.

Hür bir şekilde hareket dahi edemiyorlar, kısacık ipler, her daim çekiştirmeler, sözde hava aldırmaya çıkarıyorlar. İyilik bunun adı da… Ama kosamazsın, zıplayamazsın, ordan oraya gidemezsin, sahibinin ipinin uzunluğu ve o günkü keyfine göre hareket etmelisin.

Yorgunsa hızlı yürüyemez sen de yavaş yavaş yürümek zorundasın, düz gitmek istiyordur sen de ona uymak zorundasın.

İnsan hayvana değil de hayvan insana uysun istiyorlar.

Simdi bana söyleyin bunun adı hayvan sevgisi mi?

Değil, açın artık gözlerinizi…

Evimizin önündeki kediler bile miskinleşti aptallaştı. Ordu gibi geziyorlar üstelik…

Her yer ama her yer kedi maması dolu, her an bir mamaya basma tehliken var.

Her seyi abartmayı seviyoruz biz…

Hayvan sevgisi altında onlara zarar veriyoruz.

Bu sevgiyi öyle suistimal ediyorlar ki bir kadın, hayvanları korumak beslemek adına dernek kurup para toplayıp kumar oynuyor ev araba alıp üstüne daire alabilecek kadar vurgun yapabiliyor ve kimsenin ruhu duymuyor.

Durumu böyle bir hale soktular.

Öyle saçma bir raddeye ulaştı ki bu durum çetesi var, vurgun yapanı var, bağış adı altında soygunu var artık bu işin…

Bir silkelenip adam gibi düşünmek gerek…

Bir kenara çekilip kendimize bakmamız gerekiyor. Gidişat iyi değil çünkü…