Ama hak ettik biz...

Adam gayet rahat, gayet normal bir iş yapıyormuşçasına, sanki kendi ülkesinden bir şehri baştan inşa ediyormuşçasına, şaşırtıcı derecede bir utanmazlıkla el alemin memleketine göz dikiyor.

Üstelik yapay zekaya o şehirle ilgili görsel hazırlatıyor. Görsel de değil bildiğin video. Hem de en rezaletinden… Üstüne bunu marifetmiş gibi sosyal medyasında paylaşıyor, paylaşabiliyor. Bizde açıp izliyoruz ne yapmış diye.

Öteki kalkmış Suriye’nin güneyini bombalıyor, peki neden? Çünkü oralara herhangi bir yerleşim olmasını istemiyormuş, hayat belirtisi olmayacakmış.

Adam Amerikan başkanı ama....

Amerikan başkanı bile olsan bu densizliği, bu ahlaksızlığı yapamamalısın, izin vermemeliyiz. Şu an dünyanın sırf bu rezalet için bile ayağa kalkması gerekirdi. En başta Müslümanların. En azından en önce yani. Az mıyız biz? Kaç milyon Müslüman var, kaç devlet var. Ama sadece izledik...

Benim aklım havsalam almıyor, bu nasıl bir zihniyet. Hadi ben bu densizliği yapabilmesine kızıyorum da ya buna göz yumanlara nasıl bir tepki vereyim? Yani kendimize!

Önce kendine dön bir bak demezler mi adama? Derler, hem de dibine kadar haklılar.
Biz niye izliyoruz hakikaten? Niye bu kadar suskunuz biz? Lal kesiliyoruz ya karşılarında en azından sesimiz çıkabilirdi, en azından biz mazlumun ve haklının yanındayız diyebiliriz.

Elimizden başka bir şey gelmiyorsa -ki buna da inanmıyorum- muhakkak bir yolu vardır.

Dünyanın suskunluğundan aldıkları güçle her yolu deniyorlar her şeyi mübah görüyorlar kendilerine.

Suskunluk diyorum evet. Bunca cılız çıkan, varla yok arası sesler suskunluktan başka bir şey değildir gözümde. Kimse kusura bakmasın.

Adam pişkin pişkin hayalini yapay zekaya resmettiriyor. Havuz başı keyifleri, sahil de kızlarla danslar, gece kulübünde eğlenceler, devasa gökdelenler, tam ortada devasa bir Trump heykeli...

Bunları da gördü ya bu gözler, inanılmaz gerçekten. Hiç aklıma dahi gelmezdi, böyle bir ihtimali düşünmezdim.

Bayağı gayet ciddiler ve bunda son derece sabırsızlar üstelik. Belli ki hemen hiç beklemeden harekete geçecekler. Ve biz yeniden öylece izleyeceğiz belli oldu.

Bu kadar kolay işte onlar için. Ne kadar basit! Hiçbir şeyin önemi yok kendi istekleri, arzuları haricinde.

Gayet emin adımlarla sözlerinin arkasında duruyorlar, ilerliyorlar, hiç istiflerini bozmadan, hiç zorlanmadan üstelik.

Hakikaten hiç zorlanmadılar...

Hiç ayaklarına taş dahi değmedi. Hiçbir engel aşmak zorunda kalmadılar, planları hiç sekteye dahi uğramadı, nasıl istedilerse nasıl arzu ettilerse nasıl plan yaptılarsa öyle devam etti.

Bir sarkma olmadı, bir B planı bile geliştirme zahmetine dahi gitmediler çünkü gerek kalmadı.

Olan ve olacak olan sadece kuru seslerdi. Bunun da ne önemi vardı ki. Biliyor musunuz, belki bu kadarını onlar dahi tahmin edemedi.

Bu kadar kolay yol alabileceklerini onlar dahi bilemediler gibi geliyor artık. Baktılar her şey beklediklerinin daha üstünde, tıkırında az biraz da eğlenelim diyorlar, neden olmasın ki.

Bence de olur çünkü bir yığın geri zekalıyla anca eğlenilir. Ne bir yığını; koca bir dünya dolusu ahmak... Ağır mı oldu? Olsun! Az bile bize.

Bunca suskunluğumuza, bunca pısırıklığımıza, bu kadar korkaklığımıza az bile.

Adama iş kolay geldi de bu süreçte birazda eğlenelim diyor. Kızmamak gerek, can sıkıntısı insana her şeyi yaptırabilir, haklılar.

Artık kendimize acımaya döndü bendeki hisler. Üzülmüyorum onlara artık onlar ellerinden geleni yaptılar. Zaten onlardan kalktı yük, onların gideceği yer mevkileri belli artık. Ben artık kendimize yanıyorum.

Aslında biz şu an ön gösterim izliyoruz. Yakın geleceğimizi izliyoruz. Ama biz, onların çıktığı makama çıkabilir miyiz orası muamma.

Oturayım da derdime yanayım ben, kendimden başka yanacak daha büyük dert mi var...